Binnenkort

‘I adore you, so I am going to eat you’ is een absurde fysieke performance waarin 11 spelers van STA in het thema adoratie duiken. Wat is het? Waarom doen we het? En wat maakt ons soms zo blind tijdens het adoreren? 

We leven in een tijd waarin een strijdt wordt gevoerd om onze aanbidding. Het ene object van adoratie is nog niet weggezakt of er staat al wat nieuws op ons te wachten. Er is zoveel, dat we soms niet meer weten wat nou eigenlijk echt ons aandacht verdient. Misschien zijn we zelfs vergeten hoe we überhaupt die aandacht vast kunnen houden.  

Kom je ook kijken hoe wij adoreren, aanbidden en om je aandacht vechten? 

Triggerwarning: Stroboscoop

20 en 21 april - ITA

Het is 1985. We zijn in New York. In de straten van West Village zoeken queer gemeenschappen elkaar op. Ondertussen slaat de AIDS-crisis flink toe. In New York alleen zijn al meer dan 3000 mensen overleden. President Ronald Reagan heeft het woord AIDS nog geen enkele keer uitgesproken.  

In 'Koortsdromen' volgen we de verhalen van een paar mensen uit de queer gemeenschap in New York. Hun levens worden opgeschud door de AIDS-crisis. We zien hoe AIDS impact heeft op de personages die de ziekte hebben, op hun naasten, hun vrienden, familie en anderen in de gemeenschap.  

Ondertussen zijn engelen op zoek naar een profeet om de menselijkheid van deze kwellingen te redden. Het goddelijke ontmoet het aardse, maar het is de vraag of deze ontmoeting de crisis in New York kan verhelpen.  

Trigger warning: grof taalgebruik, aids/ziekte, dood, homofobie, drugsgebruik

23, 24 en 25 april - CREA theater

Mama is gulzig, nooit is ze verzadigd. Ze houdt van je, ze knipt je nagels als je slaapt. Ze wast je haar en trekt er ondertussen een paar uit je kop. Ze dekt de tafel, ze strooit zout in je open wonden. Een mes in je rug is in eerste instantie altijd een omhelzing. Een omhelzing is altijd een manier om je gezicht te verbergen.

En misschien eten we te veel en drinken we te veel en zeggen we te veel zonder te luisteren. Maar vanavond eten we zeven vissen. En dat is absurd. Maar het gaat niet om het eten, of het praten, of het drinken. Het gaat om de tijd die we ervoor nemen. Fijne fucking kerst.

ONZE MOEDER HEET GEEN THERESA is een dreigende, speelse voorstelling waarin de grens tussen liefde en verstikking vervaagt. Een humoristische en absurde kerstviering die speelt met verwachtingen. Een chaotische brij van familiebanden, feestmaaltijden en vorken. 

15, 16 en 17 januari 2025 - CREA theater

Zes koppels, twee presentatoren en die felbegeerde beloning. In ‘Kwelzucht’ zoeken twaalf mensen naar betekenis in een dansmarathon die schuurt met het leven. Vinden zij betekenis in de uitputting die ze voelen na dertig dagen dansen of blijven ze achter in de leegte? Met twee presentatoren die alles voor de show doen en koppels die allemaal tegen hun eigen persoonlijke conflicten aanlopen, wordt de sfeer steeds grimmiger. Een verlies van werkelijkheid, een hopeloze zoektocht naar gevonden worden, kapotgemaakte toekomstdromen of juist de angst voor de toekomst komen allemaal terug in deze voorstelling waar je niet weet of je vermaak haalt uit de problemen van een ander of wil wegkijken van het leed.

Trigger warnings: zelfdoding, onvruchtbaarheid, hallucinatie, wurging en stroboscoop

12, 13 en 14 februari 2025 - CREA theater

Maskerade legt een vergrootglas op de politiek en het circus; twee werelden die in eerste instantie niets met elkaar te maken lijken te hebben.
Wat hebben een vrouw met een baard, een circusdirecteur, een Zuid-Amerikaanse, een postbode, een clown, twee politici, een blinde man en nog een aantal figuren met elkaar te maken?
In al deze dwarsverbanden komt steeds een ander facet van de menselijke emoties ter sprake, zoals liefdesverdriet, woede, vriendschap, liefde, wantrouwen en buitensluiting. Werelden kruisen zich, maar hoe ga je daarmee om?

Trigger warning: gesproken over seksueel grensoverschrijdend gedrag en suïcide

5, 6 en 7 maart - CREA theater

In 'Het Kantoor' worden lichamen versnipperd tussen stapels dossiers, dansen vingers op typemachines en marcheren voeten op het ritme van de klok. Een doolhof van regels, herhalingen en zinloze taken. Wie beweegt nog uit eigen wil? Wat maakt het verschil tussen mens en voorwerp?

19, 20 en 21 maart - Universiteitstheater UvA

'wat wij te zeggen hebben over macht en over onmacht' is een voorstelling waarbij je vooral gaat luisteren, luisteren naar de woorden en de verhalen van 13 jonge mensen die zich soms, of best wel vaak, machteloos voelen in deze grote boze wereld. 

En wat doe je als je je machteloos voelt? Je maakt je kwaad, je schreeuwt, je laat het gevoel toe, je huilt even heel erg hard, je zoekt afleiding bij vrienden, je maakt een grap, je lacht, je ademt in en je ademt uit. Misschien schrijf je een tekst, en misschien zoek je een podium, en met een beetje geluk, zijn er daar dan mensen die naar je willen luisteren.